Over Puddingh is eigenlijk wel een heel boek te schrijven. De Flower Power beleeft zijn hoogtijdagen in het oprichtingsjaar. De band speelt in die tijd al landelijk(!) en de Puddinghgeschiedenis wemelt van hoogtepunten, incidenten en anekdotes. Na een session in het Pickgebouw aan de Patronaatstraat wordt Puddingh geboren. De groep is meteen al fanatiek bezig met eigen werk. Daarnaast worden nummers gespeeld van Cream, Lovin’ Spoonful, John Mayall en Led Zeppelin, maar ook minder heavy werk als Take Five in ellenlange uitvoeringen en de overbekende hit Summertime sieren het Puddingh menu.

Geïnspireerd door alweer The Shadows in de tijd van vetkuiven, nauwe broeken, puntschoenen en teenagershows. Als naam wordt in eerste instantie gekozen voor ‘Shadoogies’ ontleend aan hun nieuwe Shadowsversie van het welbekende lied ‘Jan daar ligt een kip in het water, shadoogie!’ Met een geleende trommel van de harmonie, twee omgebouwde Spaanse gitaren en een altijd warme soldeerbout wordt er opgetreden.

Eind jaren ’80 waait de Perestrojka van Michail Gorbatsjov door de Sovjetunie. De geheime dienst KGB dreigt te verdwijnen en een paar Lichtenvoordse muziekvrienden zijn zojuist benaderd door Manus van Ooijen voor een optreden op diens vermaarde Lechenvoordsen Aovend. Met welk bandje dat gebeurt maakt de kroegbaas niet uit: “As et maor uut het dorp kump is’t good!” Jan Doppen, Peter te Brake en Joop Tenten besluiten voor deze gelegenheid maar eens een flinke grote soul & rockformatie met zangeressen en blazers te gaan formeren. Ze kennen genoeg muzikanten en soortgelijke bezettingen zijn op dat moment erg succesvol.

In hun hoogtijdagen spelen ze wel 200 keer per jaar, naast hun gewone werk of baan. Dieptepunt is het overlijden van Jopie Kolkman (drummer) als gevolg van een eenzijdig auto-ongeluk. Hoogtepunten zijn er vele, m.n. de radio-optredens bij de KRO in de programma’s ‘Jeugd en Ritme’ en ‘van 12 tot 2’.

Twee zzp-ers uit de montage en drie oudgedienden kruipen rond de eeuwwisseling in de Eurostudio op ’t Hof. Ze komen eruit met een nieuw fenomeen: montagerock. Geen muziek voor mietjes maar stevige gitaarrockcovers op hoog volume, die op geen enkele bouwplaats misstaan.

Achterhoekse band die met haar combinatie van rock & roll, hoempa en dialect een jarenlange succesformule in handen heeft. De groep begint in 1974 onder de naam Pudding en bestaat dan uit zanger Bennie Jolink (Buizen Beernd), gitaristen Jan Kolkman (Ketsen Jan) en Ferdi Joly (Frederik Puntdroad), bassist Wim van Dijk en drummer Jan Manschot, alias Brekken Jan Schampschot. Als muzikaal uitgangspunt kiest men de pure rock & roll van Chuck Berry en Little Richard; de teksten worden in de streektaal gezongen en gaan onveranderlijk over daldeejen, de Achterhoekse term voor gein trappen.

”Straight is een band met grote ambities”, aldus Jan Kolkman. Straight speelt eigen nummers in de ‘freerockstyle’ zoals ze zelf zeggen. De band repeteert op de deel van de boerderij van Kees van de Hoek in Harreveld. Het eerste en enige(!) optreden is in de Möllenkoare in Lichtenvoorde.

Het is begin jaren ’90. MTV Unplugged is zeer populair op teevee. Iedereen lijkt de stekkers uit zijn versterker te trekken en gaat op zijn minst semi-akoestisch verder. Bassist Jan Doppen wordt gebeld door een vriend die bij een groot modemerk werkt. Op de vraag of hij nog ‘zo’n soort MTV band’ kent geeft hij een bevestigend antwoord. Razendsnel worden bevriende muzikanten benaderd en Underplugged is een feit. Twee akoestische gitaren, vier stemmen en een bas.

De eerste drie muzikanten zijn amper 15 jaar en repeteren bij De Driehoek, het café van de familie Heutinck. Voornamelijk covers en dat doen ze zó goed, dat cafébezoekers al gauw een optreden arrangeren. Nog niemand heeft een rijbewijs dus vader Heutinck is de chauffeur. De jongens zijn getalenteerd, bespelen meerdere instrumenten en al gauw wordt de band uitgebreid met gitaristen en blazers. In de volledige bezetting telt Wells Fargo, genoemd naar de postkoeriers in ’t Wilde Westen, maar liefst zes muzikanten.

Het ‘na Boh Foi Toch-iaanse’ tijdperk van Jan Manschot begint met zijn nieuwe band Bakkerij Manschot, genoemd naar de geboorteplek van Jan. Niet lang bestaan als viertal, maar nog steeds actief als trio Bakkerij Manschot. De Bakkerij speelt Bob Dylan/The Band-achtige Engelstalige pop.

De naam betekent iets in de trant van ‘tjongejonge, 't is mi-j wat!’. De oprichters besloten destijds Tex-Mex, cajun en zydeco-achtige muziek te gaan maken. Cajun is de muziek van de van oorsprong Franse bewoners uit Louisiana, de Amerikaanse zydeco leunt meer op een zwarte oorsprong. De zang is in het Achterhoeks dialect. Het repertoire bestaat voor het overgrote deel uit eigen werk, aangevuld met enkele covers, voorzien van een dialecttekst. Het eerste optreden vindt plaats op 1 januari 1990 tijdens het Achterhoek Gala in zaal Concordia in Hengelo (G). Dit is zó succesvol dat de aanvragen binnenstromen. Omdat het repertoire slechts uit vijf nummers bestaat, starten ze in kleine kroegen om zo rustig het repertoire uit te kunnen breiden. Vaak treedt Hans Keuper voor de pauze alleen op, omdat hij ook over een eigen troubadour-achtig repertoire beschikt. Boh Foi Toch wordt al snel een veelgevraagde band in Oost-Nederland.

’Gortdroge humor verpakt in wereldmuziek’, zo kopte het Gelders Dagblad op 16 februari 1999 aan de vooravond van het eerste officiële optreden van dit illustere trio. Deze kop treft de kern wat betreft het repertoire van muziektheater De Drie Keien. In september van hetzelfde jaar oogst het trio succes op het Leids festival van het levenslied, de heren slepen een 2e prijs in de wacht.

Het is wel even wennen als ik op het afgesproken tijdstip huize Manschot betreed. Jan doet open en ondanks de altijd warme begroeting is er toch iets wat ik gelijk al mis. Ik zie het niet meteen, maar na enkele seconden heb ik het. Die snor! Dat bovenlipstruikgewas waar Jan, al zolang als ik hem ken, achter schuil gaat. Die ‘ik greuj gewoon alle kanten uut’ snor, is weg! Ik loop een beetje lacherig naar binnen en betrap me er op, dat ik hem wat onwennig aankijk. Hij mij ook. “Floor, onze dochter van 26, heeft mij nog nooit gezien zonder snor, dus op haar verzoek heb ik hem er af gehaald.”