Het idee voor De Buitenband komt van vijf bevriende muzikanten die eenmalig op het buitenpodium van café Van Ooijen willen optreden, waarmee ook meteen de naam verklaard is. In de zomer van ’86 wordt een repertoire van covers ingestudeerd. Na het succesvolle optreden besluit de band aan te blijven en het reperoire verder uit te werken.

De band begint op een jamsessie in Café De Zaak in mei 1996 en groeit als Police-coverband uit tot iets blijvends. Na deze sessie volgen vele optredens met als hoogtepunten de Beach Party, het Keifestival en de KGB nieuwjaarsparty. Ook zijn er wel mindere optredens. Met z’n vieren in drie auto’s, met alle apparatuur op een zondagmiddag naar Groningen.

Voorjaar 2004 komen vier muzikanten voor het eerst bij elkaar om een nieuwe band te starten. Zanger René Kannegieter, bassist Martin Hummelink en gitarist Leon Venderbosch kennen elkaar nog uit een vorige band te weten Call the Police, die alleen Police covers speelt. Martin en Leon kennen drummer Rob Tenten uit de Lichtenvoordse popscene van o.a. KGB en Simply Fat.

In hun puberjaren hebben Leon, Daan en René elkaar op muziekgebied al gevonden. Ze zijn fans van symfonische rockbands als Saga, Rush en Yes. De jongens willen niets liever dan die muziek óók maken. De repetities op zaterdagmiddag in Lichtenvoorde zijn uniek en van grote waarde. In het oude klooster naast de kerk ‘s morgens op de bakfiets twee uur lang alle spullen versjouwen en dan vol fanatisme repeteren.

Eind jaren ’80 waait de Perestrojka van Michail Gorbatsjov door de Sovjetunie. De geheime dienst KGB dreigt te verdwijnen en een paar Lichtenvoordse muziekvrienden zijn zojuist benaderd door Manus van Ooijen voor een optreden op diens vermaarde Lechenvoordsen Aovend. Met welk bandje dat gebeurt maakt de kroegbaas niet uit: “As et maor uut het dorp kump is’t good!” Jan Doppen, Peter te Brake en Joop Tenten besluiten voor deze gelegenheid maar eens een flinke grote soul & rockformatie met zangeressen en blazers te gaan formeren. Ze kennen genoeg muzikanten en soortgelijke bezettingen zijn op dat moment erg succesvol.

In de Eurostudio op ’t Hof beginnen Rob, Jan, Leon en Rezy aan een nieuw bandje, want stilzitten is ook niet alles. Een beetje lekker coveren is de bedoeling en regelmatig optreden. Al gauw blijkt de ene gitaar voor veel nummers niet toereikend en gitarist Tim Ebbers vindt het leuk om ook een keertje mee te spelen. Dat hij ook een heel goede zanger is biedt veel mogelijkheden.

Het is begin jaren ’90. MTV Unplugged is zeer populair op teevee. Iedereen lijkt de stekkers uit zijn versterker te trekken en gaat op zijn minst semi-akoestisch verder. Bassist Jan Doppen wordt gebeld door een vriend die bij een groot modemerk werkt. Op de vraag of hij nog ‘zo’n soort MTV band’ kent geeft hij een bevestigend antwoord. Razendsnel worden bevriende muzikanten benaderd en Underplugged is een feit. Twee akoestische gitaren, vier stemmen en een bas.

”Vanaf mijn 14e jaar speel ik gitaar. De eerste lessen ‘klassiek gitaar’ (ik wilde liever geen klassiek maar dat kon niet anders) krijg ik van Klaas van Polanen. Omdat er nog geen gitaarlessen in popmuziek worden gegeven, leer ik zelf electrisch gitaar spelen in de bands Flake en later Head over Heels. We maken onze eigen nummers, weliswaar geïnspireerd door bands als Rush en Saga. Na het eindexamen havo in Groenlo word ik aangenomen op het conservatorium in Enschede (tegenwoordig ArtEz).

Basgitaren met een lichtschakelaar erop, spelen op een radio waar in de repetitiepauzes Hilversum 3 op te beluisteren is! De beginjaren van een bandje. Een nummer bestaat vaak uit twee of drie akkoorden. Als het voorál maar snel is! Het allereerste optreden is in de Möllenkoare aan de Patronaatstraat.

Als ze zo samen zijn, voelt het niet meer alsof ze De Gracht zijn. Wat overgebleven is na al die jaren samen on tour, is een diepe vriendschap. Vooral tussen de mannen van het eerste uur: Tim Ebbers, Onno Zijdel, William Jansen, Ernesto Oosthuizen en Dirk Grooten. Vrienden met een passie voor muziek, de één nog meer dan de ander. Ooit streefden ze dezelfde doelen na, ze wilden doorbreken bij het grote publiek en het leven van een muzikant leiden. Het kwam er niet van. Sommige van hen zijn nu vader, werken en spelen covers in kroegen, anderen zoeken nog steeds een serieuze weg in de muziek. Ze hebben een intense band die altijd blijft en wordt gesterkt door vele mooie herinneringen. En ze laten een lading nummers na die nog steeds in de hoofden van de oude fans worden gedraaid. Op bijzondere avonden, bij de kerstboom of tijdens een jaarwisseling, draaien de muzikanten de cd van hun gezamenlijke geschiedenis nog wel eens. Een paar biertjes erbij, dan komen de mooie verhalen vanzelf.

Wat brengt zoveel mensen bij elkaar in een band? Het plezier om samen muziek te maken en één avond in de week je hoofd weer helemaal leeg te maken van alle dagelijkse beslommeringen. Bij de oprichting heeft de een jaren ervaring in verschillende bandjes en de ander heeft nog nooit een instrument aangeraakt. Er wordt een oefenruimte gebouwd en als die klaar is wordt er iedere donderdag gerepeteerd.

De naam betekent iets in de trant van ‘tjongejonge, 't is mi-j wat!’. De oprichters besloten destijds Tex-Mex, cajun en zydeco-achtige muziek te gaan maken. Cajun is de muziek van de van oorsprong Franse bewoners uit Louisiana, de Amerikaanse zydeco leunt meer op een zwarte oorsprong. De zang is in het Achterhoeks dialect. Het repertoire bestaat voor het overgrote deel uit eigen werk, aangevuld met enkele covers, voorzien van een dialecttekst. Het eerste optreden vindt plaats op 1 januari 1990 tijdens het Achterhoek Gala in zaal Concordia in Hengelo (G). Dit is zó succesvol dat de aanvragen binnenstromen. Omdat het repertoire slechts uit vijf nummers bestaat, starten ze in kleine kroegen om zo rustig het repertoire uit te kunnen breiden. Vaak treedt Hans Keuper voor de pauze alleen op, omdat hij ook over een eigen troubadour-achtig repertoire beschikt. Boh Foi Toch wordt al snel een veelgevraagde band in Oost-Nederland.

In mei 1977 opgericht door Han Mali en Peter Harbers. Na een aantal maanden als duo door het leven te zijn gegaan wordt er al snel uitbreiding gezocht om een completere band te formeren. In Rob Heuvelink vinden ze een tweede gitarist en Rob Maas brengt zijn orgel en keyboard mee. Omdat een bassist moeilijk te vinden is, neemt Rob met zijn linkervoet ook de baspartijen voor zijn rekening. Via de Marianumlobby komt ene Fred van de Griendt in het vizier. Als zanger/entertainer komt hij half augustus 1977 de band versterken.

Het is op een doordeweekse avond in De Brasserie in Groenlo, als Peter Harbers vertelt dat hij de afgelopen week enkele dagen als straatmuzikant heeft gespeeld in Gent, België, tijdens de Gentse Feestweek. Samen met John en Robin, gitaristen en vrienden uit Amsterdam. Een jaar eerder is hij al eens met Henry Wolters wezen spelen in datzelfde Gent en dat is hem supergoed bevallen. Dus hij is wéér geweest. Misschien een idee om daar met meerdere muzikanten naar toe te gaan? Maar dan met een Grols-Lichtenvoordse combinatie. In no time wordt dat geregeld en het daaropvolgende weekend staan Roel Harbers, Henry Wolters, Willem te Molder, Han Mali op straat te spelen in Gent tijdens de Gentse Feestweek.

Drummer/percussionist uit Groenlo. Han heeft gespeeld in diverse regionale bandjes en is heden ten dage actief als drum/percussieleraar in Groenlo. Ook is hij de drummer van de Achterhoekse band Boh Foi Toch. ”Hoe het begon? Al vanaf jonge leeftijd, ik denk vanaf een jaar of negen, had ik al belangstelling voor alles wat met muziek te maken had. Vooral muziekprogramma’s op TV werden met belangstelling gevolgd.

Opgericht in augustus 1979, wanneer vier leden van Carbon Acid tóch door willen gaan met muziekmaken, nadat diezelfde band ‘ontploft’ is. Willem te Molder is op dat moment met Jimi Lawa en Huub van Berkel bezig om een bandje te beginnen en zoekt repetitieruimte. Hij weet, dat er op zaterdag gerepeteerd wordt in de Zaaihuve door een bandje, dus die kant op. Het restant van Carbon Acid blijkt er nog te repeteren en meteen valt op, dat er geen bassist meedoet.

Støppelbørd ontstaat in de zomer van 1983. Op de braderie van Borculo moet worden opgetreden met ene Jaqueline als zangeres. Dit optreden gaat echter om de een of andere reden niet door. Omdat er niet voor niets is gerepeteerd wordt er uitgeweken naar De Brasserie in Groenlo. Drie Bretonse jongens, die op camping Marveld zijn neergestreken ondergaan die avond samen met een niet al te groot publiek en raken superzat en even enthousiast over ‘de band’.

Het Normaal-avontuur duurt voor Alan tot 1982 en na een overbruggingskroegperiode wordt in 1984 White Heat opgericht met op zang de uit Engeland overgekomen Tim Disney. De ritmetandem bestaat in de eerste jaren uit Hans Hoog Stoevenbelt op bas en ex-Long Tall Ernie & The Shakers-drummer Alan McFarlane. De bandnaam wordt na verloop van tijd veranderd vanwege reacties uit de White Powerhoek en van neo-nazi groeperingen.

Het Normaal-avontuur duurt voor Alan tot 1982 en na een overbruggingskroegperiode wordt in 1984 White Heat opgericht met op zang de uit Engeland overgekomen Tim Disney. De ritmetandem bestaat in de eerste jaren uit Hans Hoog Stoevenbelt op bas en ex-Long Tall Ernie & The Shakers-drummer Alan McFarlane. De bandnaam wordt na verloop van tijd veranderd vanwege reacties uit de White Powerhoek en van neo-nazi groeperingen. Die omarmen namelijk alles waar maar White voor staat! De band distantieert zich hier absolúút van en de naam White Heat wordt veranderd in The Tim Disney Band.

In 1980 vindt er een experimentele muzikale sessie plaats in Het Hof in Lichtenvoorde. Het samenwerkingsverband wordt gevormd door Leo Heutinck, Jos Doppen en Casper Bekken. Tot een repertoire komt het nog niet. Volgens de manager, technicus en enige luisteraar Joost Eggink komt dit, doordat er uitsluitend gestemd wordt. Na een periode van rust en bezinning doen Leo en Casper met Arjan Allard een nieuwe poging. Er wordt geoefend in de Möllenkoare op het podium in de grote zaal. In het voorjaar van 1980 schrijft de band zich in voor de talentenjacht bij Schepersveld in Aalten.