De naam betekent iets in de trant van ‘tjongejonge, 't is mi-j wat!’. De oprichters besloten destijds Tex-Mex, cajun en zydeco-achtige muziek te gaan maken. Cajun is de muziek van de van oorsprong Franse bewoners uit Louisiana, de Amerikaanse zydeco leunt meer op een zwarte oorsprong. De zang is in het Achterhoeks dialect. Het repertoire bestaat voor het overgrote deel uit eigen werk, aangevuld met enkele covers, voorzien van een dialecttekst. Het eerste optreden vindt plaats op 1 januari 1990 tijdens het Achterhoek Gala in zaal Concordia in Hengelo (G). Dit is zó succesvol dat de aanvragen binnenstromen. Omdat het repertoire slechts uit vijf nummers bestaat, starten ze in kleine kroegen om zo rustig het repertoire uit te kunnen breiden. Vaak treedt Hans Keuper voor de pauze alleen op, omdat hij ook over een eigen troubadour-achtig repertoire beschikt. Boh Foi Toch wordt al snel een veelgevraagde band in Oost-Nederland.

Eind 1983 verlaat zanger/bassist Anton Kolkman SSST. De vele ups en downs van de getalenteerde Anton zijn niet meer te verenigen met de ambities van Ferdi, Rob en André (Smidje). Pianist André kent nog een zangeres in Winterswijk die wellicht de zangpartijen eens kan overnemen: Rezy Geurink. Ze komt uit een zeer muzikale familie en blijkt letterlijk en figuurlijk een zangeres van formaat! Met de inmiddels ook benaderde bassist Pieter Wielaart wordt tijdens een repetitie op de boerderij bij André in Meddo een begin gemaakt met een verrassende nieuwe band. De soulvolle rockstem van Rezy vormt de basis voor een geheel nieuw en grotendeels Engelstalig repertoire. Maar ook het Nederlands en zelfs een Duitstalig nummer staan op de setlijst van C(razy).

”Wat ik me nog kan herinneren is uiteraard McCormick’s Blues Formation, onder leiding van Peter Groot Kormelink op toetsen en gitaar, Theo te Brinke ook gitaar, Peter Payens op de bas en Pierre Bartelink op drums. Ik heb ze nooit zien optreden trouwens. En ik weet nog wel dat ik ze een keer in hun repetitieruimte heb gezien en dat Peter Payens alles heel goed voor mekaar had, want zijn ouders hadden geld. Hij had toen al een Fender Precision, met bijbehorende apparatuur. En dat kon bijna niemand in die tijd zeggen.

Achterhoekse band die met haar combinatie van rock & roll, hoempa en dialect een jarenlange succesformule in handen heeft. De groep begint in 1974 onder de naam Pudding en bestaat dan uit zanger Bennie Jolink (Buizen Beernd), gitaristen Jan Kolkman (Ketsen Jan) en Ferdi Joly (Frederik Puntdroad), bassist Wim van Dijk en drummer Jan Manschot, alias Brekken Jan Schampschot. Als muzikaal uitgangspunt kiest men de pure rock & roll van Chuck Berry en Little Richard; de teksten worden in de streektaal gezongen en gaan onveranderlijk over daldeejen, de Achterhoekse term voor gein trappen.

Over Puddingh is eigenlijk wel een heel boek te schrijven. De Flower Power beleeft zijn hoogtijdagen in het oprichtingsjaar. De band speelt in die tijd al landelijk(!) en de Puddinghgeschiedenis wemelt van hoogtepunten, incidenten en anekdotes. Na een session in het Pickgebouw aan de Patronaatstraat wordt Puddingh geboren. De groep is meteen al fanatiek bezig met eigen werk. Daarnaast worden nummers gespeeld van Cream, Lovin’ Spoonful, John Mayall en Led Zeppelin, maar ook minder heavy werk als Take Five in ellenlange uitvoeringen en de overbekende hit Summertime sieren het Puddingh menu.

Het enorme succes van Normaal vergt zijn tol. Irritaties tussen Ben Jolink en Ferdi Joly leiden tot het gedwongen vertrek van de populaire gitarist, die met zijn compositietalent een heel groot aandeel heeft in het succes van de boerenrockers. De klap is groot, maar Ferdi gaat door met datgene waar hij het best in is: het schrijven van pakkende dialectnummers. Spitsvondig, filosoferend, protesterend, vrolijk, ontroerend, nuchter, met humor of moraal. Om die persoonlijke creaties weer op de bühne te kunnen presenteren formeert hij de nieuwe band SSST ofwel: Stichting Spontaan Samen Tekeergaon!

Het begint allemaal met de naam Maif, maar deze naam wordt in 1974 met de komst van toetsenist Henry Wolters veranderd in Abraxas. René Wessels heeft Maif dan al verlaten, want in die tijd verandert het geluid van de coverband aanzienlijk in positieve zin.

De meest ambitieuze leden van de concurrerende Lichtenvoordse bands Abraxas en Morpho besluiten in 1976 samen beter te worden. Er wordt twee maanden keihard gerepeteerd in de LTS. Niemand minder dan ‘gigant’ Anton Kolkman komt daar een paar keer langs om bijna ‘lesgevend’ mee te pielen. Dat klikt zó goed, dat hij besluit te blijven. Tot grote trots van de jonge oprichters. Door de veelzijdigheid en het enorme compositietalent van Anton biedt de ‘superband’ opeens alle perspectief.

Het is op een doordeweekse avond in De Brasserie in Groenlo, als Peter Harbers vertelt dat hij de afgelopen week enkele dagen als straatmuzikant heeft gespeeld in Gent, België, tijdens de Gentse Feestweek. Samen met John en Robin, gitaristen en vrienden uit Amsterdam. Een jaar eerder is hij al eens met Henry Wolters wezen spelen in datzelfde Gent en dat is hem supergoed bevallen. Dus hij is wéér geweest. Misschien een idee om daar met meerdere muzikanten naar toe te gaan? Maar dan met een Grols-Lichtenvoordse combinatie. In no time wordt dat geregeld en het daaropvolgende weekend staan Roel Harbers, Henry Wolters, Willem te Molder, Han Mali op straat te spelen in Gent tijdens de Gentse Feestweek.

Het ‘na Boh Foi Toch-iaanse’ tijdperk van Jan Manschot begint met zijn nieuwe band Bakkerij Manschot, genoemd naar de geboorteplek van Jan. Niet lang bestaan als viertal, maar nog steeds actief als trio Bakkerij Manschot. De Bakkerij speelt Bob Dylan/The Band-achtige Engelstalige pop.

Covers van o.a. The Black Crowes, The Badloves, The Arc Angels, Jimmy Barnes, Paul Weller en Pete Droge. Het idee om maar weer eens een bandje te beginnen ontstaat tijdens een busreis naar Pieterburen. De muzikantenpraat tussen André en Henk eindigt in een toezegging om eens met elkaar te gaan spelen. De bezetting is al vrij snel rond en een uitstekende oefenruimte wordt gevonden in Brummen.

’Gortdroge humor verpakt in wereldmuziek’, zo kopte het Gelders Dagblad op 16 februari 1999 aan de vooravond van het eerste officiële optreden van dit illustere trio. Deze kop treft de kern wat betreft het repertoire van muziektheater De Drie Keien. In september van hetzelfde jaar oogst het trio succes op het Leids festival van het levenslied, de heren slepen een 2e prijs in de wacht.

In hun hoogtijdagen spelen ze wel 200 keer per jaar, naast hun gewone werk of baan. Dieptepunt is het overlijden van Jopie Kolkman (drummer) als gevolg van een eenzijdig auto-ongeluk. Hoogtepunten zijn er vele, m.n. de radio-optredens bij de KRO in de programma’s ‘Jeugd en Ritme’ en ‘van 12 tot 2’.

Eind jaren ’80 waait de Perestrojka van Michail Gorbatsjov door de Sovjetunie. De geheime dienst KGB dreigt te verdwijnen en een paar Lichtenvoordse muziekvrienden zijn zojuist benaderd door Manus van Ooijen voor een optreden op diens vermaarde Lechenvoordsen Aovend. Met welk bandje dat gebeurt maakt de kroegbaas niet uit: “As et maor uut het dorp kump is’t good!” Jan Doppen, Peter te Brake en Joop Tenten besluiten voor deze gelegenheid maar eens een flinke grote soul & rockformatie met zangeressen en blazers te gaan formeren. Ze kennen genoeg muzikanten en soortgelijke bezettingen zijn op dat moment erg succesvol.

The Vool wordt bekend met haar bizarre optreden tijdens de Lechenvoordsen Aovend bij café Van Ooijen in 1992. Tijdens dit evenement maakt Lichtenvoorde kennis met de abstract harmonieuze klankwereld van dit geestverruimende duo. Geruggensteund door twee drummers (Rob Tenten, Wim Mentink), drie gitaristen (Leon Venderbosch, Paul Kampshof, Bram Bremer), een cassetteband met louter alleen A-accoorden van Prince (Henry Wolters), een contrabas (Clemens Venderbosch), conga’s (Louis Wolters), orgel (Jan Kruip) en een ‘Philips de luxe’ stofzuiger (Gert-Jan Kerkdijk) produceert The Vool een soundwall, die bij de verbijsterde aanwezigen een verpletterende indruk achterlaat!

”Watts Goin’ On behoort tot de weinige groepen, die er in geslaagd zijn zeer professionele funk te spelen zonder daarbij in de discosfeer terecht te komen. Dat komt niet in de laatste plaats door de opvallende gitaarpartijen van Peter Harbers, die vaak eerder aan U2 doen denken dan aan disco. Dat feit, gecombineerd met een prima ondergrond van bas, toetsen, drums én de fantastische stem van Betty Bish maakt elk optreden van WGO tot een unieke gebeurtenis!” Dit schrijft programmeur Peter Clement van KRO’s Rocktempel, maart 1983, in het programmaboekje voor de Groepenpresentatie in de Enschedese Veenstra-hallen. Het populaire radioprogramma is in het hele land op zoek naar talent en uiteindelijk komen dan tien uitverkoren groepen met hun beste nummer op de Rocktempel verzamelelpee, die in 1983 wordt uitgebracht. Watts Goin’ On schopt het heel ver: de A- kant van de Rocktempel elpee opent met hun nummer ‘Boy’. Een ereplaats dus.

Geboren op zes februari 1960 in Harreveld. Zeer begaafde toetsenist en muzikale duizendpoot uit het grote gezin (negen kinderen) van Joop ‘Mollas’ Wolters en Marie Kampshof ‘Gais’ uit Harreveld. Henry heeft een fundamenteel stempel gedrukt op tientallen bands uit Lichtenvoorde en de hele Achterhoek. Al als jochie blijkt zijn aangeboren talent op het altijd aanwezige harmonium(!) in het ouderhuis aan de Kerkstraat dat peuter Henry intensief trappend bespeelt.

De vreemde bandnaam is het vrijzinnig ‘verspaansen’ van de achternaam van de sologitarist en ‘vrienden’. In de oefenruimte van Rob Molleman op ’t Zand wordt wekelijks hard gerepeteerd door dit vijftal. Ze zijn allen gestopt met eerdere bands en het begint weer te jeuken. De Varsseveldse zangeres Jacqueline Scheuter (Bullit) is niet alleen een prettige verschijning, maar beschikt ook over een mooi bluesy en laag stemgeluid.

Twee zzp-ers uit de montage en drie oudgedienden kruipen rond de eeuwwisseling in de Eurostudio op ’t Hof. Ze komen eruit met een nieuw fenomeen: montagerock. Geen muziek voor mietjes maar stevige gitaarrockcovers op hoog volume, die op geen enkele bouwplaats misstaan.

Voorjaar 2004 komen vier muzikanten voor het eerst bij elkaar om een nieuwe band te starten. Zanger René Kannegieter, bassist Martin Hummelink en gitarist Leon Venderbosch kennen elkaar nog uit een vorige band te weten Call the Police, die alleen Police covers speelt. Martin en Leon kennen drummer Rob Tenten uit de Lichtenvoordse popscene van o.a. KGB en Simply Fat.

In de Eurostudio op ’t Hof beginnen Rob, Jan, Leon en Rezy aan een nieuw bandje, want stilzitten is ook niet alles. Een beetje lekker coveren is de bedoeling en regelmatig optreden. Al gauw blijkt de ene gitaar voor veel nummers niet toereikend en gitarist Tim Ebbers vindt het leuk om ook een keertje mee te spelen. Dat hij ook een heel goede zanger is biedt veel mogelijkheden.

De band Snow vindt zijn oorsprong in de kroeg ’t Slöfke en ’t cafévoetbal. In de kroeg is het idee ontstaan om samen een band te beginnen. De schuur van Rob wordt repetitieruimte. Het repeteren kan beginnen. Eigen werk, want ze raken ondergesneeuwd onder hun muzikale ideeën. Vandaar ook de naam Snow! De teksten geven meer problemen. Theo Dries komt de band versterken met z’n teksten, zangkunst en z’n podiumentertaiment.

Zoals zoveel bandjes heeft ook Morpho eerst een andere naam: Fancy Toddle. Dit klinkt volgens de heren te kinderachtig en dus wordt de naam veranderd. Ze spelen bijna uitsluitend eigen werk op fuiven en feestjes in de vriendengroep. Gezien de aanvangskwaliteit een juiste zet.

Het is begin jaren ’90. MTV Unplugged is zeer populair op teevee. Iedereen lijkt de stekkers uit zijn versterker te trekken en gaat op zijn minst semi-akoestisch verder. Bassist Jan Doppen wordt gebeld door een vriend die bij een groot modemerk werkt. Op de vraag of hij nog ‘zo’n soort MTV band’ kent geeft hij een bevestigend antwoord. Razendsnel worden bevriende muzikanten benaderd en Underplugged is een feit. Twee akoestische gitaren, vier stemmen en een bas.