BIOGRAFIE

Gezegend met een absoluut gehoor en oefendiscipline maakt hij al zeer vroeg indruk met zijn zelfaangeleerde creatieve vaardigheden. ”I-j könt eerder spöllen dan zindelijk worden” zei moeder Marie. Op zondagochtend wordt er flink gemusiceerd in de keuken van huize Wolters. Broer Gerard en diens vrienden Jan en Anton Kolkman zitten daar te jammen op hun gitaren terwijl Henry meepingelt: “Venus van Shocking Blue en Seasons van Earth & Fire kende ik van haver tot gort, daar konden zij dan mooi op freaken. Anton liet mij dan ook al snel weten dat we later samen in een band zouden spelen. Dat is dus wel uitgekomen” (Fragile, Watts Goin’ On). Oudere broer Gerard beult dagelijks zo intensief op de elektrische gitaar in het schuurtje dat hij ‘de Harreveldse Jimi Hendrix’ wordt genoemd. Gitaarspelen wordt Henry dan ook al met de paplepel ingegoten, maar de piano blijft zijn hoofdinstrument. Revuegezelschap De Notenkrakers uit Zieuwent blijkt een prima kweekvijver voor de muzikale jeugd. Op zijn achtste wordt Henry lid en krijgt er pianoles tot zijn twaalfde van Hannie Schurink, die ook zijn absoluut gehoor ontdekt. Henry: “Ga eens daar staan zei ze dan, welke toon is dit en dan wist ik foutloos te antwoorden. Die tonen kun je dan ook zingen met het juiste aantal trillingen per seconde.” Het jeugdkoor van het Harreveldse internaat is een wekelijks practicum evenals ‘buurtjongensbandjes’. Een conservatoriumopleiding ligt voor de hand. In 1979 meldt Henry zich aan het conservatorium van Enschede. Hij krijgt er twee jaar klassiek pianoles van Benno Pierweyer. ”Ik miste de creativiteit van muziek maken. Alleen maar zware klassieke stukken naspelen en interpreteren. Je kreeg alleen maar te horen hoe het moet en je bent omgeven door allemaal Wibi Soerjadi’s. Ik kreeg kritiek als: verkeerde interpretatie, techniek en andere blabla.” aldus Henry, die ook te horen kreeg, dat de opleiding Schoolmuziek voor hem geen alternatief was met de woorden ”Jij als leraar?” In 1981 stapt hij dan ook over naar de kunstacademie, de AKI. Dat bevalt beter en in 1986 wordt de opleiding beeldhouwer-ruimtelijk werk met succes afgerond. Muziek maken doet Henry in alle hoeken en gaten. Zijn capaciteiten komen tot recht in bands als Abraxas, The Evening Stars, Fragile, Watts Goin’ On, Longa band, Gentband, KGB, maar ook bij tientallen jeugdkoren, nachtmissen, voordrachten, bruiloften en waar dan ook maar een pianist, organist gevraagd is. Omdat er brood op de plank moet komen speelt Henry van ’88 tot ’96 in het bekende orkest Mellow. Ondertussen wemelt het nog van de schnabbels als restaurantpianist, als ‘studiomuzikant’ bij Normaal, Jovink, Instead of Stones en als duo met Anton Kolkman op de Harreveldse kermissen. In 1997 begint Jan Manschot met Henry het duo Woltmans(!) dat al snel Bakkerij Manschot gaat heten als gitarist Bart van Dorst en bassist Guido Fukkink toetreden. Die laatste wordt overbodig als Henry z’n voetbassen gebruikt. Ze gaan als trio verder. In 1998 speelt de Bakkerij in Brazilië voor Hollandse emigrantenkolonieën Castrolanda en Carambei. Bakkerij Manschot bestaat inmiddels tien jaar. Vanaf 2000 verdient Henry de kost als leraar handvaardigheid en expressie aan het vmbo in Borculo. “De omgang met plattelandsjongeren heb ik vooral geleerd met het muziek maken en dat komt dagelijks van pas.” Daarnaast geeft hij pianolessen aan een kleine groep leerlingen. Henry is getrouwd, vader van twee zoons en een dochter en woont in Lichtenvoorde. Spotlights heeft hij nooit opgezocht. ”Ik speel het liefst samen met creatieve muzikanten, waar ik mijn ideeën bij kwijt kan. Het moet wel swingen en boeien. Ik zit graag in het zog van het een of ander.” Zijn periode met Watts Goin’ On beschouwt hij als zijn muzikaal meest interessante tijd. “Daar vielen de puzzelstukjes allemaal op de goede plaats en kon ik m’n ei volledig kwijt.” Hij verheugt zich op de eerstkomende reünie.