De band begint op een jamsessie in Café De Zaak in mei 1996 en groeit als Police-coverband uit tot iets blijvends. Na deze sessie volgen vele optredens met als hoogtepunten de Beach Party, het Keifestival en de KGB nieuwjaarsparty. Ook zijn er wel mindere optredens. Met z’n vieren in drie auto’s, met alle apparatuur op een zondagmiddag naar Groningen.

Voorjaar 2004 komen vier muzikanten voor het eerst bij elkaar om een nieuwe band te starten. Zanger René Kannegieter, bassist Martin Hummelink en gitarist Leon Venderbosch kennen elkaar nog uit een vorige band te weten Call the Police, die alleen Police covers speelt. Martin en Leon kennen drummer Rob Tenten uit de Lichtenvoordse popscene van o.a. KGB en Simply Fat.

René goes to Jamaica, een variant op Frankie goes to Hollywood. Het repertoire bestaat anders dan bij ‘Frankie’ uit Top 40 werk. Er wordt opgetreden op het Marianum en op de Mavo in Groenlo. "Daar zijn nog opnames van," aldus Marius.

Deze coverband wordt opgericht eind jaren ‘80. Op braderieën spelen ze wat geld bij elkaar om een gezamenlijke muzikale vakantie door Frankrijk te bekostigen. Met een gehuurd busje ‘met dubbele cabine’ en voorzien van allerlei douaneformulieren reizen ze omstreeks 1989 af naar Zuid Frankrijk. Vanaf een camping aldaar zal een toer gehouden gaan worden langs diverse Franse steden!

Als ze zo samen zijn, voelt het niet meer alsof ze De Gracht zijn. Wat overgebleven is na al die jaren samen on tour, is een diepe vriendschap. Vooral tussen de mannen van het eerste uur: Tim Ebbers, Onno Zijdel, William Jansen, Ernesto Oosthuizen en Dirk Grooten. Vrienden met een passie voor muziek, de één nog meer dan de ander. Ooit streefden ze dezelfde doelen na, ze wilden doorbreken bij het grote publiek en het leven van een muzikant leiden. Het kwam er niet van. Sommige van hen zijn nu vader, werken en spelen covers in kroegen, anderen zoeken nog steeds een serieuze weg in de muziek. Ze hebben een intense band die altijd blijft en wordt gesterkt door vele mooie herinneringen. En ze laten een lading nummers na die nog steeds in de hoofden van de oude fans worden gedraaid. Op bijzondere avonden, bij de kerstboom of tijdens een jaarwisseling, draaien de muzikanten de cd van hun gezamenlijke geschiedenis nog wel eens. Een paar biertjes erbij, dan komen de mooie verhalen vanzelf.

Het is op een doordeweekse avond in De Brasserie in Groenlo, als Peter Harbers vertelt dat hij de afgelopen week enkele dagen als straatmuzikant heeft gespeeld in Gent, België, tijdens de Gentse Feestweek. Samen met John en Robin, gitaristen en vrienden uit Amsterdam. Een jaar eerder is hij al eens met Henry Wolters wezen spelen in datzelfde Gent en dat is hem supergoed bevallen. Dus hij is wéér geweest. Misschien een idee om daar met meerdere muzikanten naar toe te gaan? Maar dan met een Grols-Lichtenvoordse combinatie. In no time wordt dat geregeld en het daaropvolgende weekend staan Roel Harbers, Henry Wolters, Willem te Molder, Han Mali op straat te spelen in Gent tijdens de Gentse Feestweek.

”Watts Goin’ On behoort tot de weinige groepen, die er in geslaagd zijn zeer professionele funk te spelen zonder daarbij in de discosfeer terecht te komen. Dat komt niet in de laatste plaats door de opvallende gitaarpartijen van Peter Harbers, die vaak eerder aan U2 doen denken dan aan disco. Dat feit, gecombineerd met een prima ondergrond van bas, toetsen, drums én de fantastische stem van Betty Bish maakt elk optreden van WGO tot een unieke gebeurtenis!” Dit schrijft programmeur Peter Clement van KRO’s Rocktempel, maart 1983, in het programmaboekje voor de Groepenpresentatie in de Enschedese Veenstra-hallen. Het populaire radioprogramma is in het hele land op zoek naar talent en uiteindelijk komen dan tien uitverkoren groepen met hun beste nummer op de Rocktempel verzamelelpee, die in 1983 wordt uitgebracht. Watts Goin’ On schopt het heel ver: de A- kant van de Rocktempel elpee opent met hun nummer ‘Boy’. Een ereplaats dus.

Symfonisch rockwerk uit de beginjaren tachtig in Groenlo, waarbij de zelfgeschreven nummers minimaal zeven(!) minuten in beslag nemen. Optredens in o.a. de muziekkoepel in Groenlo ‘de voorloper van het latere Lolliepopfestival’ met een gastoptreden van Peter Beets op sologitaar.

Thuis in Groenlo speelt moeder Hanneke klassieke muziek. Chopin komt vele malen voorbij evenals Rachmaninov. Althans in noten en notenschrift. Broer Marius en broer Alexander krijgen pianoles van mams en Peter volgt als hij zes jaar is. Peter is zeven en een half als hij verblijd wordt met een gitaar en daaraan gekoppeld gitaarles. Regel in huize Beets is dat er per dag per instrument een half uur verplicht gestudeerd wordt. De gitaar van Peter wordt geregeld 'gestolen' door broer Marius.

Chegade de Saudade, dat betekent zoiets als No More Blues. Dat spreekt voor zich. De band heeft een aantal jaren bestaan, maar heeft slechts enkele optredens gehad. ”Bij mijn weten hebben we ook nog een andere zangeres gehad, waarvan ik de naam niet meer weet. Chegade heeft niet veel opgetreden, want Marius en ik gaan later meer optreden met The Beets Brothers”, aldus Tom.

Zieuwent. Het bandje begint als de leden allemaal zo rond de 16 jaar zijn. Vrienden die samen muziek gaan maken. Eén op de oude gitaar van zijn vader, de ander op een huis-tuin-en-keuken orgel, de drummer op zijn eerste drumstel en de bassist op zijn eerste echte basgitaar. Er wordt geoefend in het fietsenhok bij Stienemans’ Herman, waar in de winter de handschoenen aan moeten vanwege de kou. Hier liggen de wortels van hun muzikale carrière. Zomers bij mooi weer wordt er wel eens buiten geoefend en dan komen er wel eens mensen uit het dorp kijken waar dat lawaai toch vandaan komt. Goede versterkers en microfoons, laat staan standaards, zijn er niet.