BIOGRAFIE

Wel is duidelijk, dat die snor inmiddels weer pogingen doet om, net als baard, buitenboord te komen. Een hoop ‘floesteri-je’ is het gevolg. Jan Manschot thuis: stoppelbaard, pantoffels aan en klassieke muziek op de achtergrond. Koffie. Jan is inmiddels, zegt hij zelf, een aardige klassiekfreak geworden. Was het aanvankelijk Beethoven, nu Mahler. Jan is mijn verbazing en meteen de volgende vraag vóór: “Eigenlijk is dat begonnen op mijn veertiende verjaardag. Ik kreeg twee singletjes cadeau van mijn tante. Eentje met daarop het Slavenkoor van Verdi en eentje met twee ouvertures van Rossini.” Elvis en The Stones worden uit de platenkast gedonderd. Van 1965 tot ergens in 1968 duurt dat en daarna neemt de liefde voor popmuziek het weer over. Maar eerst maar eens naar het begin der Jan Manschot tijden. Johannes Cornelis Antonius Manschot ziet het levenslicht in Lichtenvoorde op 21 september 1947. In de rust van de voetbalwedstrijd Nederland-Zwitserland. Op zondag. De arts die voor de bevalling is opgeroepen, luistert samen met Jan zijn vader naar de wedstrijd op de radio. In de rust gaat hij weer naar de kraamkamer om “effen te kieken naor moder de vrouw.” Niet veel later is kleine Jan dan een feit en nummer zeven op rij. Jaren later volgen nog twee zussen. Huize Manschot bestaat uit vader, moeder en negen kinderen. Op de kleuterschool leert Jan de nonnetjes kennen en kennelijk is hij ze nog lang niet vergeten. “Zuster Theodora, dat was een kreng! Gelukkig had ik zuster Rosalia en die hield wel van kinderen.” De lagere school wordt de St. Jorisschool aan de Varsseveldseweg en is een jongensschool. Tot aan zijn veertiende jaar zijn er überhaupt weinig meisjes te bespeuren in Jan zijn omgeving. “Daarna wordt die schade ruimschoots ingehaald!” Na de lagere school doorloopt hij de ulo van 1960 tot 1965. Eén jaar langer dan normaal, vanwege de hormonen! Daarna de bakkersafdeling van de technische school in Winterswijk. Jan wordt bakker, want de andere jongens in huize Manschot willen niet. We zitten in de twee helft van de jaren zestig en Jan woont nog thuis. Jan bakkert uiteindelijk toch niet en belandt in 1968 in Roermond op een internaat om havo te halen. “I-j mot toch wat!” Met tachtig jongens op een slaapzaal, met chambrettes en altijd terugliftend naar huis. De heenweg altijd met André Reijerink naar Roermond, want die levert daar roggebrood af. Jan achter in de bak bij het roggebrood. En dat twee jaar lang. Het weekend is voor dancing Op Den Akker in Groenlo. Intussen is Jan ook al in de weer met een heus bandje. Er wordt geoefend in de schuur van Frans Meulenbeek. Die speelt gitaar. Ferdi Geene ook en Jan op drums. Een opmerkelijk drumstel! De bassdrum is een kokoskist van bakkerijgroothandel Manschot (van peetoom Theo), de bekkens zijn deksels van Taminiau marmeladeblikken en de snare is een afdankertje van de harmonie Sint Cecilia. De naam? Onze besloten vennootschap: Our Limited Coörporation afgekort, OLC. Dat klinkt niet echt, dus er wordt gehusseld en The LOC is een feit. Het repertoire? Covers van onder andere Them en The Rolling Stones. Later koopt Jan een echt drumstel. het oude drumstel van Joop Werner, drummer van The Shadoogies. Er wordt dan gerepeteerd in de Pick. Op de boerenbondzolder, aan de voorkant boven. Joop Tenten versterkt de gelederen met zijn stembanden en The LOC is een kwartet. Zonder bas erbij, want dat is weer veel te duur. Inmiddels schrijven we 1969 en Jan bezoekt tot 1973 de sociale academie in Enschede. Hij woont er in de B.W. ter Kuilestraat met o.a. André Wopereis, Toone Hunink, Frans Meulenbeek en Lodieks Toone uit Harreveld. In juli 1973 wordt afscheid genomen van Enschede met een avond flink doorhalen in café Bolwerk. Flink aan de buis met onder andere ene Bennie Jolink. Die staat de volgende ochtend bij de bushalte aan de Haaksbergerstraat en wordt door Jan opgepikt. Jolink is gewapend met drie plastic tassen en een gitaar, merk DIA. “Dit is alles” zou het kúnnen hebben betekend, want beide Achterhoekers zeggen Enschede vaarwel. Jan naar Doetinchem en Ben naar Hummelo. Ze kletsen zich al rijdend de Achterhoek weer in. Reeds bij Usselo gaat het gesprek over muziek. Over de pro’s and cons van Elvis en Cliff. Over The Stones contra The Beatles. Over Them en Slade. En met afschuw over Tavares met hemelen die engelen zouden missen en ”dat soort vuiligheid.” Discoshit. Hopsellende. Bagger! Dit schreeuwt om rock and roll! Tijdens een tussenstop op het terras van café Suselbeek in de buurtschap Wolfersveen en onder het genot van “onmundeg völle bier” besluiten Jan en Ben een band te formeren. Er wordt elke vrijdagavond gerepeteerd in Doetinchem en daarna worden in café De Kartouwe de puntjes op de i gezet. We zitten ergens in 1974 en er wordt wekelijks zo’n beetje gerommeld met Adrie Raspe, een jazzgitarist, Jan Rietman (piano) en Ferdi Joly (gitaar). Ben, die ook al wat spreekstalmeesterwerk deed voor zijn zwager Joost Carlier op het Lochem-festival, deelt Joost mede, dat hij een band heeft en ook wel met zijn bandje wil optreden in Lochem op Hemelvaartsdag. “Oké,” zegt Joost. Jan Kolkman wordt erbij gehaald voor aanvullend gitaarwerk en Willem van Dijk voor het onmisbare baswerk. “En die had ook een oefenkelder, dus dan is het al snel duidelijk.” Het weekend vóór het optreden in Lochem wordt een try-out gegeven in Pinocchio in Haaksbergen. Een uitzinnige menigte van twaalf man gaat uit zijn plaat. En in de week erna Lochem. De inmiddels tot Normaal gedoopte band mag als eerste het podium op. Hemelvaartsdag 1975 om 09.00 uur. ‘Six days on the road’, ‘Hummelo’ in het Engels en nog meer Engelstalige nummers worden gespeeld. Bij ‘de Drieteri-je Blues’ gebeurt er wat, want het nummer wordt gezongen in het dialect. Achterhooksen blues! Nog nooit eerder vertoond. Normaal zet zichzelf op dat moment op de muzikale kaart. Voor Jan een ommekeer van onbekend naar bekend. Er volgt een opsomming van Normaal-feiten die zijn weerga niet kent en ik pik er een paar opmerkelijke uit. Normaal-feit: Jan heeft niet alle nummers op de eerste elpee van Normaal ingedrumd. Ik vraag het hem en dat klopt. Jan vertelt me dat ene Beer Klaasen van The Classics uit Stramproij een aantal van de nummers heeft ingedrumd. “Want zo goed was ik dus nog niet in het begin.” Op ‘Oerend Hard’ en ‘Hee hef geliek’ is Jan wél te horen als drummer. Zo’n ‘vervanging’ zal hem later nóg eens overkomen met Fokke de Jong. Normaal-feit: De videoclip van ‘Alie’ is opgenomen in de feesttent op de Zieuwentse kermis. Joost Carlier vindt alles te soft ogen en heeft kratten bier laten aanrukken met de instructie aan de fans: als het rode lampje van de camera oplicht, schudden, spuiten en gooien met dat spul! Zieuwent schrijft historie! Normaal-feit: in augustus 1985 krijgt Jan een heftig motorongeluk op het circuit de Baggermolen bij Arnhem. Vanwege het 10-jarig bestaan van de band wordt daar een videoclip opgenomen. Er landt een motorcrosser op Jan en Jan is een aantal uren k.o. en kraamt veertien dagen lang ‘mega-onzin’ uit in het ziekenhuisbed. Hersenbeschadiging, linkerbeen verlamd, evenals rechterarm. Normaal-feit: Nico Groen heeft het drumwerk van Jan overgenomen en als Jan in maart 1986 weer terug is, merkt iedereen de terugval. Normaal-feit: Ben Jolink komt op 31 december 1988 op verzoek van Irma, Jan’s vrouw, praten in huize Manschot. Binnen vijf minuten staat Jan zijn besluit vast: einde Normaal en einde drumcarrière. “Nooit meer achter een drumstel!” zegt hij. Dit drama duurt tot ongeveer augustus 1989. De zwager van Jan gaat dan zijn koperen huwelijksfeest vieren en wil Hans Keuper graag als muzikant op zijn bruiloft. Klusje voor Jan dus, want Jan moet Keuper over de streep zien te krijgen. Hans heeft ooit monica gespeeld in het Normaal-nummer ‘Bolle Jan’, geschreven door Willem Terhorst en Jan, dus ze kennen elkaar van ooit. Hans wil wel spelen op die bruiloft, maar stelt als voorwaarde, dat Jan zelf dan ook meedrumt. Oeps! En dat terwijl Jan net de hele ritmeboel heeft afgezworen. Jan’s verweer: “Jao maor ik heb altied met de achterkante van de drumstökke tegen 100 Watt Marshallboxen an motten slaon en dat is wat anders dan een monicaatje” wordt door Keuper resoluut van de hand gewezen. “As i-j neet met doot Jan, dan kump der helemaole niks van!” Toch is het er van gekomen, want duo Hans en Mans speelde op de daele op die bewuste bruiloft en het was super! Een basis voor dansmuziek voor 30-plussers was hiermee gelegd. Jan schrijft een brief naar Ferdi Joly, die hij inmiddels al een jaar of tien niet meer heeft gezien of gehoord, met de vraag of Ferdi op gitareske wijze het duo wil versterken. Joly stemt toe, maar wil wel een bassist meenemen. Willem te Molder. Er wordt een afspraak gemaakt om elkaar de hand te schudden en de basis voor een nieuw tijdperk in het leven van Jan is gelegd: Boh Foi Toch. Er zal in ieder geval in het dialect worden gezongen en de muziek die gemaakt gaat worden speelt zich af rondom de trekzak. Jan wordt in die periode, we schrijven het najaar van 1989, ook nog gevraagd om het eerste Achterhoekgala, dat plaats moet vinden op 1 januari 1990 in Concordia in Hengelo, mee te organiseren. Het wordt het debuutoptreden voor Boh Foi Toch. De enige band van die avond, want de rest van de acts is sámengesteld uit muzikanten van verschillende Achterhoekse bands. Vanaf dat moment is Boh Foi Toch de vaste band voor Jan, hoewel hij een aanbod om als invaldrummer bij het Hanska Duo te spelen tijdens de carnaval in Vorden, niet afslaat. Het plezier in muziek maken komt bij Jan terug dankzij Hanska en Boh Foi Toch! Van februari 1990 tot begin 1997 dient Jan bij Hanska. Treedt veel op kermissen op in de Achterhoek en zelfs ver daarbuiten. Twee keer speelt Hanska alderbastend wiet weg! In Brazilië wordt het 40-jarig bestaan gevierd van de Hollandse emigrantenkolonieën Castrolanda en Carambei. Een van de daar naartoe geëmigreerde boeren ziet het Hanska Duo optreden in het voorprogramma van Normaal en nodigt Hanska uit. “Tranen met tuiten as wi-j de Klok van Arnemuiden spölden.” Helaas gaat in februari 1998 het Hanska Duo door het overlijden van Hans Wonnink ter ziele. Jan is niet lang daarvóór gestopt met Boh Foi Toch en richt Bakkerij Manschot op met Bart van Dorst op gitaar, Henry Wolters op toetsen en Guido Fukkink op bas. Nog steeds speelt Bakkerij Manschot zo’n 50 tot 60 keer per jaar, zij het als trio. Het baswerk van Guido wordt door Henry overgenomen. Eveneens is Manschot bezig met een ander trio: De Drie Keien. Lichtenvoorde pur sang, qua bezetting. Jan samen met Henry Wolters en Jan Kruip. Halen zelfs een goede waardering op het Camarettenfestival in Leiden. Op mijn vraag wat hij dan tegenwoordig aan het doen is op muzikaal gebied antwoordt Jan, dat hij buiten de Manschot Bakkerij en het oude Normaal, nu bezig is met Michiel Geurtzen, een gitarist uit Bontebrug en nog enkele andere muzikanten om zich helemaal te verzuipen in oude blues à la John Mayall. Muzikaal gezien zal Manschot niet zo snel verzuipen; hij houdt zijn ritmische hoofd wel boven water. En dat voor iemand die ooit zwoer, dat hij nooit van zijn leven meer achter een drumstel zou gaan zitten! 21-01-2014:DOETINCHEM - Voormalig drummer Jan Manschot van Normaal is in de nacht van maandag op dinsdag overleden aan een hersentumor. Manschot werd ook wel Brekken Jan Schampschot genoemd. In 1973 richtte hij samen met Bennie Jolink Normaal op. Manschot werd de drummer van de Achterhoekse rockband, hoewel hij dit instrument op dat moment maar amper beheerste. In 1989 verliet Manschot de groep. In dat jaar vormde hij met onder andere Ferdi Jolij de in het Achterhoeks zingende band Boh Foi Toch. Ook maakte de muzikant verschillende radioprogramma's voor Omroep Gelderland, zoals Achter D'n Issel en Superzondag. Dat laatste programma maakte hij samen met Bennie Jolink. In de zomer van 2012 en het voorjaar van 2013 werden bij Manschot tumoren ontdekt. Jan Manschot is 66 jaar geworden.