Vlak voordat Jan Keizer en consorten het podium betreden, wordt Wopereis op het matje geroepen door Jacques Hetsen, manager van BZN. Hoe is het mogelijk dat de Hamalandhal al tot de nok toe vol zit, terwijl er buiten nog honderden mensen met een kaartje staan? “We waren een beetje stout geweest”, vertelt Wopereis achteraf met een cynische glimlach. “We mochten eigenlijk maar 2200 kaarten verkopen, maar het werden er uiteindelijk 2800!” Hetsen ruikt onraad, maar laat zich piepelen door Wopereis. “Ik zeg tegen Hetsen: ‘Maak je geen zorgen, iedereen wordt geteld!” Vlak daarvoor had ik met mijn buurman Gerard ten Brinke en zijn broer Matthieu afgesproken, dat wanneer ik aan zou komen lopen met Hetsen, zij dan zouden doen alsof ze mensen aan het tellen waren”, zegt Wopereis met diezelfde cynische glimlach. “Dus toen ik aan kwam lopen met Hetsen begon Gerard druk te tellen: “1821, 1822, 1823…” Ik vroeg: “Hoeveel mensen hebben we al, Gerard?” Die reageerde met een stalen gezicht: “Stil, stil! 1824, 1825, 1826… daar loopt er ook nog eentje, Matthieu!” Het was een puinhoop! Maar Hetsen slikt het verhaal (“Die jongens zijn goudeerlijk!”) en na een beetje passen en meten zit de Hamalandhal vol met bijna 3000 enthousiaste BZN-fans. Aan het begin van concert wordt de bierkraan opengedraaid en deze gaat noodgedwongen dicht als halverwege het concert het bier op is. Halsoverkop moet een aantal vrijwilligers op bierjacht. De Lichtenvoordse horeca biedt de helpende hand. Er wordt een aardige hoeveelheid ingeslagen en omgezet. Ondanks het zeer warme weer en een aantal verlepte biertjes, is het concert een groot succes en kan er meer dan 30.000 gulden in de wijkkas van het Hooiland gestort worden. Vanaf dat moment krijgen de mannen van wijkvereniging Hooiland de smaak te pakken en al snel volgen er meer BZN-concerten. Voor de kinderen wordt Ome Willem zelfs uitgenodigd in de aula van de LTS in Lichtenvoorde. Oók een overweldigend succes. Dan komt het idee om tot ’het grotere werk’ over te gaan. Tijdens een vergadering oppert Jos Holweg het idee om Udo Jürgens naar Lichtenvoorde te halen, destijds razend populair in Duitsland en Nederland. Maar hij is niet goedkoop: voor een avondje optreden met zijn 21-koppige orkest vraagt de Duitse Schlagerkoning maar liefst 75.000 gulden, een exorbitant bedrag in die tijd. Maar het Hooiland waagt de gok en haalt in 1987 Jürgens naar Lichtenvoorde. Maar niet zonder eerst de stichting Hooiland Promotions Lichtenvoorde, H.P.L. te hebben opgericht om zodoende de financiële risico’s voor de wijkvereniging te beperken. 

“Udo Jürgens was gewoon een verwend nest!” 

Maar dan begint het gedonder. Dat wordt alleen al geïllustreerd door het 50(!) pagina’s dikke contract dat H.P.L. moet tekenen om Udo Jürgens te boeken in de tennishal. “Udo was een verwend nest”, herinnert Bas de Vette zich. “Hij had de meest rare eisen!” Daar kan Wopereis ook over meepraten: “Jürgens wilde bijvoorbeeld een badje vol ijs hebben in zijn kleedkamer. Maar waar haal je zo kort dag nog een bad vol ijs vandaan? Toevallig hadden ze tegenover bij Harbers de poelier nog een aantal kruiwagens vol met ijs, die werklui in de diepvries hadden laten staan. Wij met die kruiwagens zeulen en een badje volgegooid, na een uur lang met een moker het ijs kapot te hebben geslagen! En waar denk je dat het voor was? Voor het koelen van slechts vier lullige flesjes wijn!” Maar dat zijn niet de enige grillen van de Duitser. Hij wil ook dat de wanden van de tennishal met grote doeken worden behangen, hij is tegen drankverkoop tijdens zijn optreden en hij verwacht dat er tweeëntwintig kamers worden geboekt in een tophotel voor hem en zijn orkest. Zelfs de gele rozen moeten het ontgelden, want die wil hij niet in zijn kleedkamer. Een hele opgave dus! Ondanks zijn verwende gedrag geeft Jürgens een topconcert. “Muzikaal gezien was het een succes. Het was echt een topoptreden”, vindt Bas de Vette. Er komt een groot aantal Duitsers op af, maar of die achteraf allemaal tevreden zijn? Wopereis: “We hadden het bij de garderobe zó geregeld, dat we met een nietmachine een kaartje aan de jassen bevestigden. Op een gegeven moment krijgt Tony Staring een dure, leren jas in zijn handen gedrukt en hij niet er doodleuk een kaartje aan. Ik heb nog nooit een Duitser zo boos zien kijken!” Muzikaal en organisatorisch gezien verloopt het optreden gladjes. Maar als later blijkt, dat er niet genoeg mensen zijn geweest, breekt de paniek uit. “We hadden uitgerekend dat als we 3300 bezoekers kregen, dat we dan quitte zouden draaien. Er kwamen er 2800…,” aldus De Vette. “We bleven met een schuld zitten.” En toen? “Toen moesten we even bijkomen, ons even beraden en even van de schrik bijkomen”, drukt Wopereis zich mild uit. “We vreesden wel een beetje voor ons eigen huis”, grapt De Vette er achteraan, niet echt met een blik in de ogen van ‘mooi was die tijd!’ Zover komt het natuurlijk niet, maar realiteit is wel dat de H.P.L. met een schuld van ongeveer 15.000 gulden zit. Het nieuwe wijkgebouw staat er inmiddels wel. 

”Jonge deerns en olde keerls” 

Een lange tijd onderneemt de H.P.L. niets. De schuld staat nog steeds, maar dankzij de steun van de directeur van de Rabobank is dat voorlopig geen probleem. Toch zal er zo snel mogelijk een oplossing moeten komen. Die komt pas drie jaar na het financiële debacle in de vorm van Clouseau. De H.P.L. besluit het er weer op te wagen in een ultieme poging om uit de schulden te komen. Alles of niets. Wie vooraf het aanplakbiljet zou hebben gezien, zou zich krom lachen om de schijnbare tegenstelling: het voorprogramma was Boh Foi Toch! Niet bepaald een combinatie die je snel zou verwachten, vindt ook De Vette. “Vooraf leek het inderdaad geen goede ‘match’”, geeft hij toe, “maar het ging wonderwel goed tussen de tienermeisjes die voor Clouseau kwamen en de mannelijke dertigplussers die er voor Boh Foi Toch waren.” Ook al klikt het publiek onderling goed, de organisatie heeft het moeilijker dan ooit. Op die hete zomermiddag in 1991 stijgt het kwik tot maar liefst 36 graden en de H.P.L. moet naarstig op zoek naar alle vormen van verkoeling. Er worden sproeiers op het dak geïnstalleerd om de tennishal in Lichtenvoorde een beetje af te koelen, maar dat helpt niet. Na een telefoontje aan loco-burgemeester Hans Tijdink zorgt waterleidingbedrijf WOG in Borculo voor extra druk op de leidingen, zodat het toch wat koeler wordt in de hal. Ook het publiek krijgt de volle laag van de sproeiers, maar het mag niet baten. Ondanks de aanwezigheid van een arts, het Rode Kruis en extra EHBO beginnen ze rond kwart over zes met bosjes tegelijk flauw te vallen. “Al die jonge meiden waren gewoon verzot op de jongens van Clouseau en ze stonden vooraan hysterisch te gillen. Bij een normale temperatuur zouden ze haast al onderuit gaan, laat staan bij een temperatuur van 37 graden”, vertelt De Vette. Als Wopereis een kijkje neemt in het squashgedeelte van de tennishal, waar de EHBO zich bevindt, ziet hij tot zijn schrik dat er al meer dan veertig mensen zijn flauwgevallen. “Toen werden we angstig. Er waren er al veertig gevallen, hoeveel zouden er nog bijkomen?” Uiteindelijk loopt het slachtofferaantal nog op tot rond de 50. “We waren blij toen het concert afgelopen was”, legt De Vette uit. “Dan konden we iedereen zo snel mogelijk die hal uit werken!” Dit verloopt vlekkeloos, waarna de organisatie en het hele Hooiland zich nog maar één ding afvragen: is de H.P.L. uit de schulden of hebben ze zich er nog dieper ingewerkt met dit concert? 

Al gauw blijkt dat de H.P.L. een verstandige investering heeft gedaan met de Belgische jongens van Clouseau en de Achterhoekse mannen van Boh Foi Toch. Niet alleen is de schuld van 15.000 gulden verdwenen als sneeuw voor de zon, er is zelfs een klein overschot opgebouwd. De Vette en Wopereis komen met de schrik vrij, maar niet zonder een harde les te hebben geleerd: namelijk dat ondernemen risico’s met zich meebrengt. Met deze les vers in het achterhoofd besluit de H.P.L. het organiseren van concerten te laten vallen en zich te richten op het verhuren van personeel aan soortgelijke initiatieven. Op deze manier wordt het ondernemersrisico vermeden en blijft er toch geld binnenkomen in de wijkkas. De stichting houdt dit nog vol tot 1996. Formeel gezien bestaat Hooiland Promotions Lichtenvoorde nog steeds, ook al is de stichting de afgelopen tien jaar niet meer in actie gekomen. Langzaam maar zeker heeft de stichting haar verantwoordelijkheden overgedragen aan de corsogroep van het Hooiland. “Ik denk dat we aan het eind van het jaar op zullen houden te bestaan”, zegt Wopereis. Maar betekent dat ook meteen dat we nooit een reünieconcert hoeven te verwachten? “We hebben wel eens met het idee gespeeld, maar toch besloten er een streep onder te zetten”, zegt De Vette nadrukkelijk. “Jazeker”, voegt Wopereis daar aan toe, “we vertrekken met stille trom!”