BIOGRAFIE

We zitten op een avond op een bruiloft te spelen in Harreveld, bij café de Boer (Wiegers). Het gaat hartstikke goed. Komt tegen een uur of tien opeens het bestuur van De Notenkrakers en de Harmonie Zieuwent binnen. Het optreden moet onmiddellijk afgelopen zijn. “Jullie spelen op instrumenten van de Harmonie en De Notenkrakers en dat kan niet.” We moeten onmiddellijk onze instrumenten inleveren, kortom toestanden. We zijn woest en bedanken meteen voor De Notenkrakers en Bartje Schimmel voor de Harmonie. Nog dezelfde week worden uit eigen portemonnee spullen aangeschaft en een naam verzonnen. The Evening Stars moet het worden. Hoe we daarop komen is me een raadsel. Ik vind het een naam van niks, maar allee. Hallo, we zijn een echt orkest begonnen en het loopt als een trein. Werk genoeg, en steeds maar meer. Bij mijn baas verdien ik zeventig gulden netto in de week. Door de muziek komt daar zomaar nog tweehonderd gulden in de week bij. Lekker muziek maken, spelen wat je zelf leuk vindt en je komt de hele Achterhoek door. Wat een leven! De bruiloften beginnen altijd ‘s avonds om half acht met een openingsdans voor het bruidspaar en de mensen zijn dolenthousiast, want zoveel feesten zijn er nog niet. Als orkest hebben we heel onbewust een voordeel tegenover andere collega’s waar we door het publiek op worden geattendeerd: jullie drinken geen sterke drank. Dat wordt toch gewaardeerd. Een kastelein hoort niet te drinken en blijkbaar geldt dat ook voor een muzikant. Dat heb ik nog lang volgehouden. Tot mijn veertigste zo ongeveer, daarna ben ik toch van mijn geloof gevallen. Obers worden chagrijnig als ze vrijwel automatisch bij elke ronde die ze maken zes glazen bier voor je op het podium ploffen en je begint dan van ‘Doe mij maar een cola, en mij maar een tonic, en mij maar….’ Steevast commentaar: “Bunt jullie soms zeek?”